Toen ik, lang geleden, ging studeren, hadden mijn vrienden en ik het over burgers. Burgers waren alle mensen die niet studeerden. Met meerdere mensen heb ik me heilig voorgenomen nooit burgerlijk te worden.
Ik wist het zeker! Nooit op tijd naar bed, nooit elke dag even laat opstaan. Drinken met je maten. En tot diep in de nacht met vrienden afspreken, ook al moest je de volgende ochtend vroeg op voor colleges. Nooit huisje boompje beestje.
Toch begon het toen al fout te gaan met me. Toen ik éénentwintig was leerde ik mezelf handwerken aan. Ik knutselde bij series en deed regelmatig middagslaapjes. En ik begon met het drinken van liters thee op een dag. Alleen dit gedrag kon ook weggezet worden als typisch Hadassahgedrag. Beetje vreemd, maar who cares?
Voor de rest leefde ik een behoorlijk ontremd leven en genoot daarvan.
Vijfentwintig... Langzaam kwam er een ritme ingeslopen. Vroeg opstaan begon ik lekker te vinden. Het tot diep in de nacht opblijven werd steeds meer gematigd... drinken met mate. Misschien begon ik zelfs een beetje tuttig te worden.
En nu... éénendertig. Studeer niet meer en ben echt wel een beetje braaf geworden. Rond elf uur naar bed, zeven uur eruit. Met vrienden hooguit tot 20:30 afspreken. Eens per week boodschappen doen in plaats van naar de winkel haasten als ik hongerig werd. Op zaterdag mezelf een feestelijk gevoel geven met het drinken van één borreltje... Overdag ben ik zelfs koffie gaan drinken naast de thee...
Toch heb ik het innerlijke kind nooit laten sterven. Ik leef op kleurcodes (serieus, ik heb twintig verschillende kleuren arceerstiften), fantasy en SF, en knutsel ik alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik heb een enorme stapel kleurboeken potloden, waar ik regelmatig lekker mee bezig ben. En ik ben dol op knuffels.
En laten we eerlijk zijn. Ik ben burgerlijk een stuk gelukkiger! De sociale druk is minder geworden en ik kan zijn wie ik ben. Veel minder aanpassingsgedrag en veel meer zelfacceptatie. Saai? Vast, maar wel gelukkig saai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten