Blunder!

 In mijn vorige blog ging het over thee. En natuurlijk de vragen die Pickwick mensen stelt. Een vraag was: wat is jouw grootste blunder. In mijn leven heb ik zoveel blunders begaan dat ik de tel kwijt ben. Toch wil ik enkele met jullie delen!

Ik was al jong toen ik bewust werd van wat blunders waren. Ik zat ik groep "paars¨ (speciaal onderwijs, is gelijk aan groep vier) Eens per maand moest een klas een toneelstukje uitvoeren voor de hele school. Aan het einde gingen alle kinderen van het podium af en ik bleef dom zwaaien. Dit was mijn eerste blunder in een lange reeks. Van windjes laten in de klas tot de hik hebben tijdens het werken in en call center. Van heel hard op je kont vallen in de sneeuw tot het breken van een vinger aan een T-shirt (dat is echt gebeurd) 

Toen ik studeerde stond er een man enorm over te geven. Ik maakte me zorgen. Het ging er heftig en onsmakelijk aan toe. De details over kleur en brokje zal ik niet geven. Dus ik naar de beste man toe "meneer gaat het wel goed?". Geen reactie. "Meneer! Heeft u hulp nodig, moet ik een dokter bellen". Hem voorzichtig aan de arm schuddend. Nee, nee was niet nodig... Meneer was gewoon dronken. 

In mijn studententijd en ik wel meer blunders begaan. Op den duur werd er midden in de nacht, in de winter met sneeuw en ijs, bij mijn studentenhuis aangebeld. Ik ging naar beneden om open te doen. Er was immers een huisgenoot die regelmatig zijn sleutels vergat. Normaal liet ik hem dan buitenstaan, alleen het weer was zo bar en boos dat ik toch maar besloot open te doen.
Toen ik opendeed stond er een jonge man met enkel een gouden speedo voor de deur. Blote voeten in de sneeuw, helemaal rood van de kou. Dus ik vraag hem wie hij is en waar hij woont. "Ja ik woon hier". "nee je woont hier niet". Op den duur kwam ik erachter dat hij ergens in de straat woonde. Dus hij kreeg een kamerjas van mij te leen en slippers (van die grote bloemen bovenop) die veel te klein waren en we zijn alle deuren langs geweest, om drie uur in de nacht, om hem thuis te krijgen. Ik kan je vertellen; de buren waren niet blij met ons.
Gelukkig een gevalletje van eind goed al goed

Of wat denk je van het enthousiast een vreemde een compliment geven. Ik zie voor de deur van het wijkcentrum waar ik vrijwilligerswerk doe een man staan in een knalgele blouse. Geweldig gewoon. Dus ik enthousiast tegen die man: "wat heeft u een geweldige kleur aan, dat maakt de wereld een beetje mooier". Hij moest erom lachen en ik ging naar beneden. 
Vijf minuten later stelde hij zich voor als de nieuwe baas... Dat was een beetje ongemakkelijk, voor mij dan, hij vond het enkel leuk.

En de laatste is kortgeleden. Ik zit in de avond lekker onderuit. De intercom gaat heel lang af. Dus ik neem op en vraag wie er is: geen reactie. Ik hang weer op en ga weer zitten. Zelfde verhaal. Dus ik hing uit het raam en riep "meneer waar kan ik u mee helpen". Wederom geen reactie, behalve weer die intercom.
Ik was het zat. Liep naar beneden om hem een veeg uit de pan te geven. Ik doe de deur open en hij tikt aan de zijkant van zijn hoofd, schuddend. Wel verdorie, denkt hij ook nog dat ik van Lotje getikt ben!? Op het moment dat ik er wat van wilde zeggen doofde mijn boosheid uit. De beste man was namelijk doofstom en kon me niet horen dus en ook niet praten. 
Wederom stond ik weer eens met het schaamrood op de kaken.

Ach blunderen, het is mijn grootste talent en dat is fijn, want zo heb ik altijd wat te lachen.
Wat nou precies mijn grootste blunder is, weet ik niet. Misschien die van het te lang zwaaien op het toneel. Nu nog steeds, als ik in bed lig en niet kan slapen, het moment dat alle fouten in je leven zich melden, dan komt die voorbij en voel ik een beetje schaamte.