Stemmen

Stemmen... Zolang ik weet hoor ik die in mijn hoofd. Het zijn er vijf en ze zijn niet lief. Ze geven wel richting in mijn keuzes. Stel je voor dat er altijd vijf mensen achter je staan die je naam scanderen. Of stel je voor dat je in de supermarkt twijfelt tussen prei en witlof en boontjes.  vijf mensen achter je gaan de discussie aan met welke je moet kiezen. Twee roepen witlof en drie prei, terwijl je zelf liever boontjes eet. Wat doe je dan?

Ik heb wel eens in het openbaar hard "kop dicht" geroepen. Dat brengt toch wel interessante situaties teweeg. Mensen voelen zich dan toch aangesproken 

Of de discussie aangaan "nee! Ik wil boontjes" 

Soms zijn stemmen goed voor me. Als ik wat fijns voor mezelf wil, dan geven ze ook hun ongezouten mening. "Nee! Dat heb je niet verdient!" 

En natuurlijk ook ik verdien leuke dingen, alleen wel als ik er argumenten voor heb, of geld.  Hoe mensen zonder stemmen keuzes maken zou ik echt niet weten?

Dit zijn die lieve voorbeelden. Ze kunnen ook opdrachten geven die ronduit niet leuk zijn. Op die dagen moet je weerstand geven. Sterk zijn.

Gelukkig zijn er ook trucjes. Mijn taalcentrum moet overprikkeld worden: luisterboeken, series of films (met ondertitels of creatief bezig zijn), lekker hard zingen. Stil is het nooit in mijn huis. Zelfs als ik lees staat er geluid aan op de achtergrond. 

En uiteraard die pillendoos omkeren in mijn mond.

Slapen is ook het toppunt van verstandig, hoe minder moe en meer ritme je hebt, hoe sterker je bent.  Alleen flauw als ze je gaan roepen wanneer je bijna wegsukkeld. Mijn hoofd is dan net een kinder slaapfeestje.

Uiteindelijk het lievelings woord van de hulpverlening de enige keus: acceptatie en voor boontjes kiezen