Let's go to the gym!

De gym, in normaal net Nederlands; de sportschool. Laats ben ik daar voor het eerst in jaren geweest en het was een beleving. Natuurlijk is het weer wennen om die spieren te bewegen. Ik was vergeten dat triceps pijn kunnen doen. Dat ze er überhaupt zijn. Spieren in mijn benen die tijden niks gedaan hadden. Dat een kwartier traplopen is anders is dan de trap naar mijn huis.

Sporten is heerlijk om te doen. Het krijgen van een rood hoofd, klotsende oksels, en een warme koptelefoon. Een ding wist ik nog wel. Muziek in de sportschool en alle bonkende gewichten is niet mijn favoriete geluid. Dus Eminem en Pink en Home Free schallen door mijn koptelefoon terwijl ik bezig ben.

Wanneer je op de loopband staat of op de fiets of een ander cardio-marteltuig is het heerlijk om te kijken naar mede "gym rats". Er zijn zoveel typen! 
Je hebt de telefoon-kijkers. Die zitten op de zitting van een werktuig en scrollen op hun telefoon. Zelf doe ik dat ook, ik kijk op de app van de sportschool hoe een apparaat gebruikt dient te worden. Dit duurt ongeveer dertig seconden. Alleen die mensen kijken voor langer. Sommigen maken geen enkele rep. Desondanks zijn ze wel gespierd, dus het is me een raadsel
Je hebt de spiegelkijkers, die allerlui rare houdingen aannemen om hun spieren te bekijken. Je hebt de verzamelaars van dumbells. De samenwerkers en de dromers. De krachtpatsers en de cardio-mensen. De mensen die hun voortgang noteren elke week. Hele schema's bouwen en de "ik doe maar wat"-mensen.

En dan heb je de luidruchtige mensen. ERP ERP ERP bij elke beweging. Ze trekken gezichten die voelen als mijn gezicht als ik zware gewichten gebruikt: verfrommelde uitdrukking. Ogen samen geknepen, mee happen met je beweging. Ja dat werkt echt. Mond open is spier ontspannen, mond verfrommeld is spier aanspannen.
Naast de ERP-mensen heb je ook de tellers, de puffers, de kreuners, de 'eigen cheerleaders'. En daar heb ik alle respect voor. Geluidloos trainen is lastig. Persoonlijk ben ik een combinatie van puffer en teller. En heel af een toe een "kom op". En nu hopen dat het zo zacht is dat niemand het hoort

Van spierbond tot beginner. Van super conditie tot adem-happer. Iedereen heeft respect voor elkaar. We zijn goed bezig. En geloof me, de euforie na het sporten is geweldig. Trillende benen en armen. Lekker warm zijn. En je afvragen hoe je de trap van de sportschool weer af komt zonder te vallen.
De zweetlucht in de kleedkamer. De kluisjes met slotjes en flesjes water of bidons met proteïne drankjes. Het gebrek aan douches, maar wel een goede wifi (het is net waar je prioriteit ligt). Dure drankjes en een snoepautomaat. Voor ieder wat wils in de gym zeggen we dan maar. 

Elk begin is moeilijk, maar zeker de moeite waard! 

Reality televisie

Het is heerlijk om reality televisie te kijken. Van Real Housewives tot Big Brother. Van Below Deck tot Bondgenoten. Van Echte Meisjes In de Jungle tot Snowflake Mountain. Van Waar Doen Ze Het Van tot Een Huis Vol. 

Niemand geeft het toe, maar velen van ons vinden dergelijke programma's genieten. Waarschijnlijk vinden veel meer mensen dit genieten dan ze toegeven; waarom zouden er anders tientallen, misschien zelfs honderdtallen van dit soort programma's, met allerlei spin-off in de maak?

Lach en verbaas je! Televisie om met een bak popcorn toe te kijken, entertainment! 

Mensen die meedoen aan dit soort programma's zijn soms erg apart. Anders dan je zelf zou zijn, denk je dan tenminste. Van de Nederlandse reality weet ik dat er veel "wannabe" mensen meedoen. Mensen die hopen beroemd te worden en zich zo in de kijker willen zetten. Zangcarrières die niet van de grond komen, hoop op televisieprogramma's et cetera. Een gouden kans om te grijpen.

Zelfs ondanks die ambities vind ik het bijzonder dat mensen 24/7 gefilmd willen worden, infantiele spelletjes spelen, bondjes aangaan en voor je uren en uren vervelen, zonder contact met de mensen waarvan je houdt.

Geef mensen het idee dat ze een "tiet geld" kunnen verdienen, beroemd kunnen worden en de echte realiteit achter zich kunnen laten is vaak de kat op het spek binden. 

Echter gaan sommige mensen zich, in mijn ogen, vreemd gedragen. 

Denk alle seksuele handelingen op camera, de uit de handlopende ruzies. Denk aan de scheldpartijen en het stelen van bijvoorbeeld voedsel. Camera's doen rare dingen met mensen. Ik geloof heilig dat ze dit soort gedrag niet in de "normale wereld" toepassen. Smullen dat onaangepaste gedrag. De moderne versie van Lord of the Flies lijkt het soms wel te zijn!

Soms  vraag ik me af of bepaalde deelnemers niet tegen zichzelf beschermd moeten worden. Echter zijn dat juist de kijkcijferkanonnen, hoe  vreemder hoe beter.

Wat ik nog vreemder vind, is de keiharde kritiek op het internet. Ja, ik ben geen heilige, ik maak ook opmerkingen en grapjes. Echter gaan sommige mensen (in mijn opinie) te ver. Doodsbedreigingen, kotsende emoticons, en scheldpartijen op de man. Het mensen finaal de grond intrappen zonder enige genade. 

Soms lijken mensen de deelnemers echt te haten, echt boos te worden op mensen.  Waarom zulke sterke gevoelens over een vreemde? Die deelnemers hebben jou als persoon niks aangedaan, en dat lijken mensen soms te vergeten

De veiligheid van de anonimiteit van het Internet doen net zulke vreemde dingen met mensen als meedoen aan een reality show

Dat is niet nodig. Geniet en geef toe, we maken ons allemaal schuldig aan dit vermaak!

Stemmen

Stemmen... Zolang ik weet hoor ik die in mijn hoofd. Het zijn er vijf en ze zijn niet lief. Ze geven wel richting in mijn keuzes. Stel je voor dat er altijd vijf mensen achter je staan die je naam scanderen. Of stel je voor dat je in de supermarkt twijfelt tussen prei en witlof en boontjes.  vijf mensen achter je gaan de discussie aan met welke je moet kiezen. Twee roepen witlof en drie prei, terwijl je zelf liever boontjes eet. Wat doe je dan?

Ik heb wel eens in het openbaar hard "kop dicht" geroepen. Dat brengt toch wel interessante situaties teweeg. Mensen voelen zich dan toch aangesproken 

Of de discussie aangaan "nee! Ik wil boontjes" 

Soms zijn stemmen goed voor me. Als ik wat fijns voor mezelf wil, dan geven ze ook hun ongezouten mening. "Nee! Dat heb je niet verdient!" 

En natuurlijk ook ik verdien leuke dingen, alleen wel als ik er argumenten voor heb, of geld.  Hoe mensen zonder stemmen keuzes maken zou ik echt niet weten?

Dit zijn die lieve voorbeelden. Ze kunnen ook opdrachten geven die ronduit niet leuk zijn. Op die dagen moet je weerstand geven. Sterk zijn.

Gelukkig zijn er ook trucjes. Mijn taalcentrum moet overprikkeld worden: luisterboeken, series of films (met ondertitels of creatief bezig zijn), lekker hard zingen. Stil is het nooit in mijn huis. Zelfs als ik lees staat er geluid aan op de achtergrond. 

En uiteraard die pillendoos omkeren in mijn mond.

Slapen is ook het toppunt van verstandig, hoe minder moe en meer ritme je hebt, hoe sterker je bent.  Alleen flauw als ze je gaan roepen wanneer je bijna wegsukkeld. Mijn hoofd is dan net een kinder slaapfeestje.

Uiteindelijk het lievelings woord van de hulpverlening de enige keus: acceptatie en voor boontjes kiezen

Blunder!

 In mijn vorige blog ging het over thee. En natuurlijk de vragen die Pickwick mensen stelt. Een vraag was: wat is jouw grootste blunder. In mijn leven heb ik zoveel blunders begaan dat ik de tel kwijt ben. Toch wil ik enkele met jullie delen!

Ik was al jong toen ik bewust werd van wat blunders waren. Ik zat ik groep "paars¨ (speciaal onderwijs, is gelijk aan groep vier) Eens per maand moest een klas een toneelstukje uitvoeren voor de hele school. Aan het einde gingen alle kinderen van het podium af en ik bleef dom zwaaien. Dit was mijn eerste blunder in een lange reeks. Van windjes laten in de klas tot de hik hebben tijdens het werken in en call center. Van heel hard op je kont vallen in de sneeuw tot het breken van een vinger aan een T-shirt (dat is echt gebeurd) 

Toen ik studeerde stond er een man enorm over te geven. Ik maakte me zorgen. Het ging er heftig en onsmakelijk aan toe. De details over kleur en brokje zal ik niet geven. Dus ik naar de beste man toe "meneer gaat het wel goed?". Geen reactie. "Meneer! Heeft u hulp nodig, moet ik een dokter bellen". Hem voorzichtig aan de arm schuddend. Nee, nee was niet nodig... Meneer was gewoon dronken. 

In mijn studententijd en ik wel meer blunders begaan. Op den duur werd er midden in de nacht, in de winter met sneeuw en ijs, bij mijn studentenhuis aangebeld. Ik ging naar beneden om open te doen. Er was immers een huisgenoot die regelmatig zijn sleutels vergat. Normaal liet ik hem dan buitenstaan, alleen het weer was zo bar en boos dat ik toch maar besloot open te doen.
Toen ik opendeed stond er een jonge man met enkel een gouden speedo voor de deur. Blote voeten in de sneeuw, helemaal rood van de kou. Dus ik vraag hem wie hij is en waar hij woont. "Ja ik woon hier". "nee je woont hier niet". Op den duur kwam ik erachter dat hij ergens in de straat woonde. Dus hij kreeg een kamerjas van mij te leen en slippers (van die grote bloemen bovenop) die veel te klein waren en we zijn alle deuren langs geweest, om drie uur in de nacht, om hem thuis te krijgen. Ik kan je vertellen; de buren waren niet blij met ons.
Gelukkig een gevalletje van eind goed al goed

Of wat denk je van het enthousiast een vreemde een compliment geven. Ik zie voor de deur van het wijkcentrum waar ik vrijwilligerswerk doe een man staan in een knalgele blouse. Geweldig gewoon. Dus ik enthousiast tegen die man: "wat heeft u een geweldige kleur aan, dat maakt de wereld een beetje mooier". Hij moest erom lachen en ik ging naar beneden. 
Vijf minuten later stelde hij zich voor als de nieuwe baas... Dat was een beetje ongemakkelijk, voor mij dan, hij vond het enkel leuk.

En de laatste is kortgeleden. Ik zit in de avond lekker onderuit. De intercom gaat heel lang af. Dus ik neem op en vraag wie er is: geen reactie. Ik hang weer op en ga weer zitten. Zelfde verhaal. Dus ik hing uit het raam en riep "meneer waar kan ik u mee helpen". Wederom geen reactie, behalve weer die intercom.
Ik was het zat. Liep naar beneden om hem een veeg uit de pan te geven. Ik doe de deur open en hij tikt aan de zijkant van zijn hoofd, schuddend. Wel verdorie, denkt hij ook nog dat ik van Lotje getikt ben!? Op het moment dat ik er wat van wilde zeggen doofde mijn boosheid uit. De beste man was namelijk doofstom en kon me niet horen dus en ook niet praten. 
Wederom stond ik weer eens met het schaamrood op de kaken.

Ach blunderen, het is mijn grootste talent en dat is fijn, want zo heb ik altijd wat te lachen.
Wat nou precies mijn grootste blunder is, weet ik niet. Misschien die van het te lang zwaaien op het toneel. Nu nog steeds, als ik in bed lig en niet kan slapen, het moment dat alle fouten in je leven zich melden, dan komt die voorbij en voel ik een beetje schaamte. 

Thee

Thee van Pickwick, wie kent het niet?

Simpele smaken, voor ieder wat wils. Van zware, zoete theeën tot een zacht groen of wit theetje. Mijn persoonlijke voorkeur gaat naar de eerste categorie

Losse thee heeft een luxere uitstraling en is duurder. Echt een heel andere beleving. De smaak, het proces... Ik kan je nu al vertellen; dat is niet aan mij besteed. Geef mij maar zo'n ordinair theezakje. Liever ook geen kruidentheeën of theeën met een luxer doosje. Geen theeën die gezond overkomen. Voor alles is een thee te verzinnen, van ochtendthee tot slaapthee. Er zijn zelf theeën die zich met je stoelgang bemoeien! Met lieflijke doosjes en dure prijzen. 

Wederom, mij niet gezien!

Het maakt mij niet eens uit of mijn thee afgekoeld is of niet. Ik drink hem wel op. En natuurlijk, twee zoetjes in een klein kopje thee. Geen suiker en het theezakje trek ik ook niet uit de mok. Hoe sterker hoe beter! Ik ben een barbaar op het gebied van smaak.

Ondanks dat ik fan ben van Pickwick heb ik één groot probleem. Ik vermoed dat de CIA of NASA of Russische spionnen drinkers van Pickwick in de gaten houden. Het is een groot complot of een psychologische test. De vragen die ze stellen gaan soms zo ontzettend ver! Als je iemand wil leren kennen, dan moet je samen die thee drinken. 

Enkele vragen zijn:

* waar ben je dankbaar voor

* hoe sta je 's ochtends op 

* wat is je grootste blunder

Dan wil je in alle rust een kopje thee drinken en je gedachten worden gestuurd. Waar ben je dankbaar voor, ja voor alles in mijn leven. 

Hoe ik in de ochtend opsta? Deze vraag maakt dat ik liever een kopje koffie pak in de ochtend

En mijn grootste blunder, mensen kinderen, dat zijn er zoveel. Daar kan (en ga) ik een blog over schrijven. In blunderen heb ik echt een talent. 

Al zijn de teksten van Pickwick nog te begrijpen. Als je in complete verwarring wil raken moet je Yogi Tea kopen. Heerlijke theeën en super diepzinnig. Dat je na drie keer lezen nog steeds denkt: "uh?"

Nee, laat mij maar rustig mijn thee drinken zonder vragen, met mijn eigen gedachten. Elke keer als ik een zakje pak denk ik; "nee, ik trap er niet in" en het volgende moment lees ik het label. Reddeloos verloren.

Volwassen of niet, dit ben ik

 Hoi allemaal,

Jaren heb ik regelmatig blogs gehad. Ik houd van schrijven en ik mis het! Mijn dagboek verwaarloosd, tijden niet gedicht, niet geschreven... Maar ik heb de geest weer. 

Intussen is er veel veranderd. Tijdens mijn vorige blog was ik een gemotiveerde en gepassioneerde student. Ik jong, naïef en enkel op papier volwassen.  Ondanks dat ik het graag ontken, ben ik wel iets meer ontwikkeld. Het korte lontje is weg, de passie voor het leven is versterkt

Er zijn veel dingen die fijn of interessant vind. Van "knutselen" tot lezen tot series kijken tot mijn vrijwilligerswerk tot mijn sociaal leven. Er is veel waarvoor je mij uit bed kan trekken (maar neem dat alsjeblieft niet letterlijk)

Volwassen zijn is maar een bijzonder gegeven. Ik heb ben bewust vrijgezel en kindloos. Ik heb geen baan (ziekte, saai verhaal). Ben ik dan net zo volwassen als mijn vrienden die even oud zijn en dit allemaal wel hebben?

Ben ik volwassen als ik houd van vrolijke kleuren, fantasie en tekenen. Zou ik moeten stoppen met knuffels haken? Misschien ben ik minder volwassen. Misschien ook niet. Als ik merk dat ik met mijn ogen rol, stampvoet of keihard lach... is dat dan infantiel of een vrij karakter? Wie het weet mag het er zeggen. Één ding weet ik wel: deze eigenschappen gaat ik niet verliezen. Ze maken mij tot wie ik ben. Soms wil ik die persoon niet zijn, soms ben ik er tevreden mee, hoe het ook zij: dit ben ik en blijf ik

Dit is mijn eerste, echte dagboek stukje. Morgen komt er meer. Dan zal ik ook meer delen over wat ik zoal doe en maak 

Hopelijk tot morgen en liefs

Welkom

 Hallo allemaal!

Wat fijn dat je mijn blog hebt gevonden en ik hoop dat je me gaat volgen!

Het is lang geleden dat ik geblogd heb, maar ik merk het gemist te hebben. Ik ga proberen minimaal drie keer per week iets te posten, maar het kan ook dagelijkse kost worden! 

Wat kunje hier verwachten:

- dagboek verhaaltjes. Ik deel graag mijn belevingen, mijn gedachten en wereld. 

- creativiteit! Ik maak veel dingen en die wil ik delen

- tutorials uittesten. Van lifehacks tot DIY. 

- korte verhalen

- reviews

Als je ideeën hebt waar je graag over wil lezen, vertel ze! Dan is de kans groot dat ik er wat mee doe. 

Heel erg bedankt en tot snel

Liefs